Ieder keer wanneer ik zulke heftige gesprekken binnenkrijg, moet ik altijd denken aan de ouders en de familie van de jonge bestuurder die dit vreselijke nieuws te horen krijgen.’ Jacqueline van Rijt is een van de medewerkers achter het telefoonnummer 0900-8844.

Ik krijg een jongeman aan de telefoon. Hij heeft het Politie Servicecentrum gebeld. ‘Is er misschien ergens een ongeluk gebeurd?’

Op mijn vraag waarom hij dat wil weten, vertelt hij me dat hij met een vriendengroep is wezen stappen. Ze reden in twee auto’s naar huis. Hij zat in de eerste auto en is al even thuis, maar zijn vriend, die in de tweede auto reed, is er nog steeds niet.

‘En weet u mevrouw, hij wil nog wel eens flink hard rijden. Dus ik dacht, misschien weet u of er iets is gebeurd?’

Terwijl ik met de jongeman praat, krijg ik een melding binnen van een eenzijdig ongeval, waarbij de bestuurder is overleden. Hij is met zijn auto tegen een boom geklapt.

Ik heb het vermoeden dat het gaat om de vriend van de jongeman aan de telefoon, maar ik weet het niet zeker. En al wist ik het zeker, dan mag ik deze informatie niet telefonisch doorgeven.

Ik haal diep adem en vervolg het gesprek zo rustig mogelijk. Ik noteer de gegevens van de jongeman en vraag ook de gegevens van de auto van zijn vriend.

Tevens probeer ik hem gerust te stellen: ‘Op dit moment is mij niets bekend’, zeg ik. ‘Als er iets met je vriend is gebeurd, stellen we uiteraard de familie als eerste op de hoogte.’

Ik verbreek de verbinding en neem even een moment voor mezelf.

Daarna bel ik de collega’s die bij het ongeval aanwezig zijn. Het blijkt inderdaad om de vriend van de jongeman te gaan.

Ieder keer wanneer ik zulke heftige gesprekken binnenkrijg, moet ik altijd denken aan de ouders en de familie van de jonge bestuurder die dit vreselijke nieuws te horen krijgen.

Enige dagen later krijg ik een vergelijkbaar gesprek…
‘Is er soms ergens iets gebeurd?’ Ik heb een jonge vrouw aan de telefoon, ze is bezorgd over haar vader. Hij is aan het joggen en had al lang thuis moeten zijn. Ik heb net op mijn computerscherm gezien dat er een man langs de weg is gevonden die vermoedelijk een hartstilstand heeft gehad.

Ik krijg een adrenalinestoot en realiseer me dat ik professioneel moet blijven.

Ik kan haar niet door de telefoon vertellen wat er is gebeurd. Bovendien weet ik niet of de aangetroffen man al is geïdentificeerd.

Ik noteer alle gegevens van de jonge vrouw en vraag of haar adres ook het adres van haar vader is.

Daarna vervolg ik het gesprek alsof het om een ‘gewone’ vermissing gaat.

Ik vraag haar zo veel mogelijk gegevens van haar vader: hoe hij eruit ziet, welke kleding hij draagt. ‘Waar gaat je vader meestal joggen?’, vraag ik haar tot slot.

Ze geeft de route aan en ik zie tot mijn schrik dat de overleden man op deze route is aangetroffen.

Ik neem direct contact op met de collega’s die op locatie aanwezig zijn en vraag of de gevonden persoon de kleding draagt zoals zijn dochter heeft beschreven. Dit blijkt inderdaad het geval te zijn.

De collega zegt me dat zij de gegevens van de jogger ook al achterhaald hebben en dat ze meteen naar de familie gaan. Weer een familie die slecht nieuws gaat krijgen…

Het ‘onwerkelijke’ van mijn werk is, dat je na zo’n heftig gesprek een minuut later weer een nieuw gesprek binnenkrijgt. Soms heel onbenullig, zoals: ‘Zijn de winkels open vandaag?’

Echte politieverhalen
Politiemensen delen sinds oktober 2013 hun dagelijkse belevenissen met u in blogs. Zij schrijven hun verhalen in eigen tijd. Sinds juni 2015 vertellen enkelen hun ervaringen ook in korte video’s.

De blogs en video’s zijn te vinden op politie.nl, Twitter (@Politie) en Facebook (Politie Nederland).

U kunt daar ook reageren op een verhaal. Lees en bekijk meer onder  Echte politieverhalen > https://www.politie.nl/blogs

26 oktober 2017 – Jacqueline van Rijt