Blog: Vermoeide ogen
Wij krijgen een melding, waarbij wij toch even moeten slikken. Een man, vermoedelijk besmet met corona, moet onder dwang worden opgenomen in het ziekenhuis. Door de huidige omstandigheden rond corona staan wij, als politie, in de frontlinie. En daar moeten we de nodige voorzorgsmaatregelen voor treffen.
Het eerste wat we doen is een wit overall aantrekken. Daarna komen de handschoenen, het mondkapje en de veiligheidsbril. Allemaal volgens protocol.
Het blijkt mee te vallen en we hoeven niet in te grijpen om de man met de ambulance mee te laten gaan. Ik denk dat onze aanwezigheid al genoeg is. Voor de veiligheid van de verpleegkundige begeleid ik haar in de ambulance richting het ziekenhuis.
De man ligt inmiddels rustig op de brancard. Ik zit naast hem en kijk naar hem. Hij blijkt ziek te zijn, koorts te hebben en last te hebben van kortademigheid. Maar ik zie niks aan hem. Gewoon een man, zoals zovelen. Als ik het niet had geweten, zou ik hem, onder andere omstandigheden, gewoon een hand hebben gegeven of een goed gesprek met hem zijn aangegaan. Vervolgens kijk ik naar de verpleegkundige. Zij draagt dezelfde beschermende kleding als ik. Verder is het stil in de ambulance. Onderweg naar het ziekenhuis wordt er geen woord gewisseld. De verpleegkundige doet haar werk en onderzoekt de man. Ik zie dat de temperatuur van de man wordt opgemeten. Hij heeft echt koorts en begint te rillen. Buiten het rillen om, zie ik niets aan hem. In mijn ogen is het nog steeds een gespierde en gezonde vent.
Als we bij het ziekenhuis aankomen, staat er een peloton aan medisch personeel op ons te wachten. Allemaal in precies dezelfde beschermende kleding. Voor de ingang van het ziekenhuis is een soort tent ingericht, waar de man naartoe wordt gebracht. `Later begrijp ik dat in deze tent de mensen waarvan vermoed wordt dat ze corona hebben, worden gescreend en getest. Het personeel neemt de man van ons over en via een speciale route nemen ze hem mee naar de afdeling waar hij behandeld zal worden.
Opeens dringt alles tot me door wat ik eerder op het nieuws had gezien. De realiteit. Het valt me op dat de artsen en verpleegkundigen er vermoeid uitzien. Achter de veiligheidsbril die ze dragen zie ik vermoeide ogen. Van dichtbij zie je de striemen op hun gezicht van deze veiligheidsbril.
Ik hoor vermoeide, rauwe stemmen. Wat voor mij slechts een nare droom was geweest, werd ineens de harde realiteit. Wat in mijn ogen nog “slechts een griepje” was, bleek toch iets veel groters. Ik heb diep respect voor alle medewerkers van een ziekenhuis, zowel in Nederland als over de hele wereld. Het moet echt een roeping zijn, om zoveel van jezelf te vragen en anderen op deze manier te willen helpen.
Wat voor mij en mijn collega’s een spannende en intensieve melding was, blijkt voor een hoop anderen in Nederland de dagelijkse realiteit te zijn. Voor mij is deze melding in ieder geval een wake up call. Een realiteit die mij motiveert om heel Nederland er weer bovenop te krijgen. Want opeens was ik me ervan bewust dat het voorkomen van verspreiding van dit virus vooral begint bij jezelf.
Foto: Pixabay.com
Bron: Politie.nl > Blog: Vermoeide ogen
29 april 2020 – Brigadier Kees
———————————————————————————————————————————————————————Tip Newspower via WhatsApp
Heb je een nieuwstip, foto of video? App ons op:
06 – 30 62 02 90