Blog: De nachtmerries zitten achterin mijn hoofd

Een rustige zondag in juni dit jaar. Ik heb samen met Roy een late dienst in de regio Zuidwest-Drenthe. Het einde van onze dienst nadert, als we worden opgeroepen door de meldkamer.
Buren hebben gebeld. Er zou sprake zijn van een ruzie, waarbij drank in het spel is. Terwijl Roy rijdt, check ik alvast het adres. Er staat een moeder met drie kinderen (6, 8 en 9 jaar) ingeschreven. In het systeem zie ik dat er vaker melding gedaan is van geluidsoverlast. Ook maken de buren zich zorgen om hun buurman, die altijd dronken is maar toch auto rijdt. Ik trek de gegevens van de buurman na. Het blijkt de vader van het gezin, maar staat nergens ingeschreven.
Bij aankomst staan meerdere, bezorgde buren ons al op te wachten. Ze hebben het idee dat de kinderen mishandeld worden. Er worden vaak ruzies gehoord. Een van de buren laat een geluidsfragment horen van het gehuil van de kinderen.
Ik bel aan. De vader doet open. Hij is overduidelijk onder invloed van alcohol. We mogen binnen komen. Op mijn vraag waar zijn vrouw en kinderen zijn, loopt hij zwalkend naar de trap en schreeuwt naar boven toe. Er komt geen reactie. ‘Dan zullen ze wel niet thuis zijn’, luidt zijn conclusie. Ik vertrouw het niet en besluit zelf een kijkje te nemen. Boven tref ik niemand aan. Het is er wel rommelig. Ik besluit om de moeder te bellen. Roy is ondertussen in gesprek met vader.
De moeder neemt op. Ze geeft aan bij familie te zijn. De kinderen zijn bij haar. Een ruzie om een kitten die ze cadeau wilde geven aan een van haar kinderen, is de reden dat ze gevlucht zijn. Vader zou haar met de dood hebben bedreigd en met gebalde vuist voor haar hebben gestaan. Dit alles onder toeziend oog van in ieder geval één van de kinderen.
Vervolgens rijden we naar de moeder en de kinderen. Ze zitten maar een paar blokken verderop bij familie. De kinderen maken een relatief vrolijke indruk. Ik zie dat een van de kinderen blauwe plekken op zijn benen heeft. Als ik vraag hoe hij aan die plekken komt, zeggen moeder en kinderen bijna in koor: ‘van het buitenspelen’. Als we vervolgens aan moeder vragen wat er eerder die avond gebeurd is, begint de moeder een totaal ander verhaal. Ze ontkent dat de kinderen mishandeld worden. ‘Grote onzin’.
Het lijkt ons daarom beter de kinderen even apart te spreken. Als Roy de 8-jarige dochter mee wil nemen, begint ze te huilen. Nadat ik haar een traumabeertje heb beloofd, loopt ze met Roy mee. Het verhaal van het meisje blijkt heftig. Ze verklaart geslagen te worden door zowel vader als moeder. ‘Als ik op bed lig, hebben papa en mama vaak ruzie. Ik ga dan naar beneden om tussen ze in te staan. Mama slaat me soms op mijn hoofd. Dit doet geen pijn, omdat ik geen hersenen heb.’ Roy en ik bespreken het in een aparte ruimte.
Roy praat daarna nog met de twee andere kinderen. De zoon van tien heeft veel nachtmerries. Die gaan over zijn ouders die ruzie maken. Vader heeft dan een mes in zijn hand en wil zijn moeder doodmaken. ‘De nachtmerries zitten achter in mijn hoofd’. Hij wijst een plekje aan ter hoogte van zijn kruin. ‘De leuke dromen zitten in mijn kin’.
Het jongste jongetje van zes geeft aan dat zijn vader en moeder vaak boos op elkaar zijn. ‘Papa zei tegen mama dat hij haar dood zou maken’.
In de tussentijd blijf ik bij de moeder. ‘Ik moet bijna elke dag tegen de kinderen schreeuwen. Ze luisteren anders niet.’
Roy en ik zetten alles op een rijtje. We besluiten als eerste Veilig Thuis Drenthe in te schakelen, die direct aan de slag gaan. Er wordt een vertrouwensarts ingeschakeld en mogelijk ook een forensische arts om naar de blauwe plekken te kijken. We spreken af dat moeder met de kinderen de komende nacht bij haar familie blijven slapen, zo zijn ze in ieder geval veilig. Kort na onze interventie zijn de drie de kinderen uit huis geplaatst.

Bron:> 21 november 2019 – Inspecteur Jan-Willem

Foto: Pixabay.com