Blog: Corona acteurs
Het coronavirus heeft bijna de hele stad platgelegd en het Centraal Station is uitgestorven. Het waren drukke dagen met veel aanhoudingen, maar vandaag is het rustig.
We besluiten eerder naar huis te gaan. Een vrijdagavond met mijn vrouw op de bank, die momenten zijn sporadisch.
Rond 19.30 uur stap ik in de trein richting Veenendaal de Klomp. Ik plof neer en zet mijn rugzak op de stoel naast me. De coupe is leeg, helemaal voor mezelf. Heerlijk.
Terwijl ik wat berichten op mijn telefoon lees, worden mijn ogen zwaarder. Ik besluit lekker onderuit te zakken en een schoonheidsslaapje te doen.
Eenmaal in Utrecht hoor ik in de verte een stem. ‘Beste reizigers, welkom in de intercity naar Driebergen-Zeist, Veenendaal de Klomp..’ De stem ebt weg, ik kan nog even verder slapen. Althans, dat denk ik.
Omdat ik even wakker ben, zijn mijn oren gespitst. En niet alleen op de intercom, maar ook op het geritsel naast mij.
Als ik met een half geopend oog opzij kijk, zie ik tot mijn verbazing een uitgestoken hand. Deze hand komt van de stoel voor mij en zit vast aan mijn rugzak! Wat krijgen we nu?
Mijn hart klopt in mijn keel. Ik weet meteen: een bagagedief probeert mijn rugzak te stelen. Instinctief besluit ik niet gelijk in te grijpen. Nee, laat het maar gebeuren. Ik wil bewijs verzamelen. Pak die tas maar, dan pak ik jou straks.
Hoewel dit natuurlijk heel stoer klinkt, kan ik me er niet helemaal aan overgeven. Stiekem wil ik meekijken. Dus ik probeer met een hele natuurlijke slaaphouding, maar wel met kleine spleetoogjes, mee te gluren.
Dat ziet er minder echt uit dan ik zou willen. Als ik later thuis in de spiegel kijk hoe dat oogt, zie ik een krampachtige blik van iemand met darmklachten.
De boef ziet duidelijk dat ik niet meer slaap, hij is trouwens niet alleen. Als ik met die krampachtige blik rondkijk, zie ik nog een andere man naar mij staren.
Twee stoelen verderop komt af en toe een hoofd boven de stoelleuning uit die mij observeert en zijn handlanger instructies geeft. Ze fluisteren in een voor mij onverstaanbare taal.
Alle bewegingen gaan in slow motion, ze zijn heel voorzichtig. Geen slapende honden wakker maken.
Na vijf minuten staren naar een nepslaper, kiezen ze eieren voor hun geld en lopen de coupe uit. Ik ontwaak spontaan en ga hen stilletjes achterna, met mijn rugzak natuurlijk.
Ze vinden een nieuw slachtoffer, in een andere coupe en proberen hetzelfde trucje uit te halen. Tijd om een hulplijn in te schakelen. Ik bel 112 en de meldkamer regelt politiecollega’s uit Veenendaal, die netjes op het perron wachten.
De twee mannen worden aangehouden en overgebracht naar het politiebureau.
De blik in hun ogen is natuurlijk onbeschrijfelijk. Ik veranderde van prooi, naar jager. Dat zagen ze niet aankomen.
Hoewel de mannen in de trein muisstil waren, blijken ze na de aanhouding spontaan last te krijgen van een verkoudheid.
Ze beginnen te hoesten en te proesten en vertellen dat ze onlangs in Italië zijn geweest. Corona moet hun vrijheid virus worden. Helaas. Ik kan misschien slecht acteren, maar zij zijn belabberd. Foto: Pixabay.com