Blog: bivakmutsen en vuurwapens

Rotterdam – “Ze gaan richting het parkje!” Terwijl het signalement en de vluchtroute over mijn porto komen, ben ik al in de buurt van dat bewuste parkje. Ik stuur mijn dienstauto het park in. De gezochte jongens hebben volgens de melding zojuist met bivakmutsen en vuurwapens rond een auto gestaan. Met de laatste schietpartijen nog vers in het geheugen, ben ik er extra op gebrand deze gasten aan te houden. Agent Björn vertelt hoe hij deze aanhouding beleefde.

Het aantal schietpartijen is in onze eenheid nog nooit zo hoog geweest als dit jaar. En helaas is Zuid koploper binnen alle gebieden. Ongeruste burgers waren zo alert om deze gasten op te merken, nu is het aan mij om ze ‘achter over te trekken’

Ik zet mijn auto stil op de kruising van de Perentuin met de Abrikozentuin. Kort daarna rennen twee jongens die voldoen aan het gegeven signalement mijn auto voorbij. Ik stap uit en roep luid: “Politie, staan blijven, jullie zijn aangehouden!” Mijn woorden galmen door het donkere parkje, maar de twee vluchtende jongens rennen door. Omdat ze waarschijnlijk een vuurwapen hebben, pak ik mijn eigen dienstwapen erbij. Ik los een waarschuwingsschot in de lucht en hoop dat ze daardoor snappen dat ze zich moeten overgeven. Een volgende stap is gericht schieten… Eén van de twee jongens stopt gelijk en laat zich op zijn knieën zakken. De ander rent het hoekje om. Eén ding tegelijk. Ik weet dat mijn collega’s in de andere straten staan om de rest van de groep te zoeken.

Ik sla de geknielde jongen in de boeien en vertel hem dat hij verdacht wordt van vuurwapenbezit. “Ik heb geen vuurwapen. Ik heb wel een mes weggegooid in de bosjes.”, zegt hij. Samen lopen we naar de bosjes en ik trek er een kapmes van bijna een halve meter lang uit. Waarom draag je dit in hemelsnaam bij je? Hij mag dan geen vuurwapen bij zich hebben, hiermee kan hij ook nooit goede bedoelingen hebben gehad, flitst door mijn hoofd.

Ik hoop intussen dat mijn collega’s er meer te pakken hebben gekregen. Dat is zo. Mooi! Een uurtje later op het bureau krijg ik pas mee wat er op andere plekken is gebeurd en wat de verdachten verklaren. Mijn mond valt open van verbazing. Die gasten waren bezig met wat ze zelf noemen een clipshoot, het opnemen van een videoclip voor rapmuziek. Serieus?! Ik heb een schot gelost! Als hij daarna nog niet had geluisterd, had ik misschien wel gericht geschoten. Op een jongen van 17. Omdat hij een leuke videoclip wilde opnemen met zijn matties. Snappen deze gasten dan niet hoe serieus wij elke vuurwapenmelding nemen. Dat wij daar met getrokken wapens op af gaan. En dat wij je voor je sodemieter schieten als je dan wegrent en niet luistert. Wat denken ze? Dat je doodleuk in de openbare ruimte met bivakmutsen en wapens kan gaan staan en dat buurtbewoners daar niet van schrikken? In een tijd dat kogels door woonwijken en winkelcentra vliegen?! Ik hoop dat deze jongens deze avond een goede wake up call hebben gehad.

En dat na ons gesprek met hen en hun ouders er ergens een lichtje gaat branden en ze bij de volgende videoclip gewoon een vergunning aanvragen. Of een leuke clip maken zonder wapens. Wel zo veilig. Bron: Politie.nl

Foto: Pixabay.com