Blog: Rekening voldaan

Als jonge agent assisteer ik bij een verkeerscontrole. Ik dirigeer een auto naar de kant waarvan de bestuurder geen gordel draagt. Keurig en onberispelijk in het uniform gestoken, met de klep van mijn pet laag tegen de brandende zon in mijn ogen. Rechterarm omhoog, linkerarm naar de parkeerhaven gericht. De bestuurder volgt de aanwijzing. Ik open het portier aan de bijrijderskant en hurk naast de auto. Achter het stuur zit een ‘oude baas’, zwetend en hyperventilerend. Ik probeer de bestuurder gerust te stellen. Hij hoeft niet te schrikken, het is gewoon een gordelcontrole. De beste man trilt en ademt zwaar, ik maak me zorgen om hem en zeg dat tegen hem. Net als ik een ambulance wil oproepen, begint hij te praten.

Oorlog
Hij schrok enorm van me: een uniform en de klep van mijn pet tot vlak boven mijn knalblauwe ogen. Hij was weer in ’40-’45 terechtgekomen, zegt hij. Net als toen. Hij werd tijdens de oorlog op de fiets aan de kant gezet en afgevoerd naar ‘de hel’, die hem niet meer losliet. Hij komt wat meer tot rust en vertelt dat hij onderweg is voor de nabehandeling van een operatiewond. Zijn vrouw zou hem rijden, maar die was niet zo lekker die ochtend. Hij knoopt zijn overhemd los en laat een knoert van een litteken zien. De zoveelste hartoperatie. Hij maakt zijn excuus voor het niet dragen van de gordel.

‘Op de bon schrijf ik dat hij voor het bedrag dat de bekeuring eigenlijk zou kosten, maar met zijn vrouw uiteten moet gaan. Van het leven genieten en vieren. Als hij me aankijkt, glimlach ik en wens hem een prettige dag en goed herstel toe. Ik doe het portier dicht en houd het verkeer tegen zodat hij de weg weer op kan. Mijn pet heb ik sinds die bewuste ochtend nooit meer gedragen.

Briefje
Jaren later ben ik met mijn dochter in een pannenkoekenrestaurant. Als ik om de rekening vraag, geeft de ober mij een opgevouwen briefje. Daaruit valt de door mij geschreven bekeuring aan de ‘oude baas’. Op het briefje staat: ‘Rekening voldaan. Na deze bekeuring altijd de gordel gedragen. Bedankt.’ Ik kijk om me heen. Buiten loopt een groot gezin, ze duwen een oude man voort in een rolstoel. Hij zwaait naar me en steekt zijn duim op. Ik heb met een immense grijns, op eigen rekening, nog maar een biertje besteld en zelden met zoveel genoegen opgedronken.

Bron: Blog: Rekening voldaan
06 mei 2020 – Digitaal rechercheur Marcel

Foto: Pixabay.com