Blog: Truus in de tram
Het is zomaar een dagdienst op een maandag als de melding komt: ‘Bejaarde vrouw gevallen in de tram na een noodstop bij het Centraal Station.’
We gaan snel ter plaatse, handschoenen aan, verbandtrommel mee.
De tram is leeg op het RET-personeel en een oud vrouwtje na. Laten we haar Truus noemen, want ze doet mij denken aan mijn oma. Een stoer mens dat al veel heeft meegemaakt maar nog steeds bij de pinken is en humor heeft.
Truus zit naast een mevrouw van de RET. ‘Wat komen jullie nou weer doen? Ik heb geen pleisters nodig hoor.
En ik ben ook niet vies, dus doe die handschoentjes maar uit’, zegt Truus tegen ons. ‘Ik ben op mijn snufferd gegaan, want het afstapje is te hoog. Ik ben dan wel 88 jaar, maar kan ondanks mijn kunstheup nog best uit de voeten hoor. Maar mag ik nu weg? Anders mis ik zo de andere tram.
Na een kleine discussie hebben we Truus toch kunnen overtuigen om even op de ambulance te wachten.
De ambulancebroeder: ‘Nou mevrouw, ik zal even naar uw heup kijken.’ Truus: ‘Hier in de tram? Je moet niet denken dat ik hier in mijn blote kadetten ga staan!’ Ambulancebroeder: ‘Nee mevrouw, dat lukt zo ook wel.’ Truus: ‘Vroeger deed ik dat wel, maar dan alleen voor mijn man hoor. Haha! Maar natuurlijk niet in de tram! Hihi!’
Ambulancebroeder: ‘Mevrouw, er is niets gebroken. Misschien is het gekneusd, dus als u er last van hebt moet u even de huisarts bellen.’ Truus: ‘Mooi! Mag ik nu weg? Ik moet een tram halen!’ Ik: ‘Mevrouw, zullen wij u thuis brengen?’ Truus: ‘Ach jongen, als jij dat graag wil. Ik vind het best.’
Ik zet onze bus naast de tram en we helpen Truus in de politieauto. Onderweg naar Kralingen gaat Truus vertellen: ‘Ik kom net van m’n man. Hij is dement. Hij woont in een verzorgingstehuis. We hadden voor de oorlog al verkering. Hij zei altijd dat hij mij zo’n mooi meisje vond. En dan zei ik altijd dat hij zo’n mooi jongetje was.
In de oorlog moest hij naar Duitsland om te werken. Ik heb toen lang niks van hem gehoord. Ik heb hem toen zo gemist. Het leven was zwaar in de oorlog. In de winter van 1944 ben ik vanuit Rotterdam naar Drenthe gelopen om te proberen eten te krijgen bij de boeren. Ik moest voor ons hele gezin zorgen.
Na de oorlog stond hij opeens weer voor de deur. Ik was zo blij om hem weer te zien. We zijn in 1946 getrouwd. Toen noemde hij mij niet meer zijn meisje, maar zijn vrouw. We waren zo gelukkig samen. Nu wonen we niet meer bij elkaar. Dat gaat niet meer.
Hij vraagt mij ook waarom we niet meer samenwonen. Ik vertel hem dat het niet gaat omdat hij ziek is. Hier moet hij altijd lang over nadenken en vraagt dan vaak: “Als ik beter ben, mag ik dan weer bij jou wonen?” Ik zeg hem dan altijd dat ik veel van hem houd en dat ik hem meteen mee naar huis neem als hij beter is.
Hij zegt dan dat hij zijn best gaat doen om snel weer beter te worden. Ik ga elke dag bij hem op bezoek. Gelukkig herkent hij me nog steeds.’
Er valt een korte stilte waarna ze zegt: ‘Hier is het jongens. Hier op de hoek moet ik er uit.’ We helpen Truus uit de bus en begeleiden haar naar de voordeur. Dan zegt ze: ‘Nou jongens, nu snel weer belangrijke dingen doen. Zo’n oude vrouw helpen is natuurlijk helemaal niet waarom jullie bij de politie zijn gegaan. Boeven vangen is veel spannender. Bedankt voor de lift.’
Mijn maat en ik stappen in de politieauto en kijken elkaar aan. We denken precies hetzelfde: ‘Dit is precies een van de dingen waarom we bij de politie zijn gegaan.’
Op naar de volgende melding.
20 juni 2019
Over de auteur van dit verhaal
George Vos werkt sinds 2000 bij de politie in de eenheid Rotterdam. Na werkzaam geweest te zijn in Rotterdam-Zuid en Rotterdam-Centrum werkt hij sinds twee en een half jaar in het landelijke gedeelte van deze eenheid in het basisteam Haringvliet. George: ‘Het werk in het centrum van Rotterdam en nu in het buitengebied is een verschil van dag en nacht. Beide brengen hun eigen problematiek en de daarbij horende uitdagingen met zich mee.’